مذاکره با دشمنان در نگاه مقام معظم رهبری:
آمریکا می گوید بیایید مذاکره کنیم، نمی گوید بیایید رابطه برقرار کنیم ، مذاکره یعنی چه؟
یعنی ان پیوندی را که جمهوری اسلامی قطع کرد و برید و همان موجب شد که تمام عواطف صادقانه ملت های دنیا به این نظام جلب شود ، این را دو مرتبه برقرار کند. یعنی در درجه اول ، یک ضربه نمایان به جمهوری اسلامی بزنند، و از آنجا که تبلیغات هم در دست آنهاست ، در دنیا منعکس کنند که جمهوری اسلامی ، از حرف هایش برگشت، به چه دلیل؟ به این دلیل که نشسته است و با آمریکا مذاکره می کند. آن وقت، یک یاس عمومی در تمام ملت ها ، در آسیا و در آفریقا و در کشورهای گوناگون و در خود اروپا و در خود آمریکا ، بوجود آید ملت هایی که امید پیدا کرده اند، مسلمانان و حتی بعضی غیر مسلمانان ، ناامید شوند.

و آن چهره با صلابت امام بزرگوارمان، که روی جمهوری اسلامی را پوشانده و آنها را وادار به حرکت می کرده است ، مخدوش گردد و بگویند . نه آقا! جمهوری اسلامی هم توبه کرد. یا بگویند چون امام رفت، جمهوری اسلامی ایران توبه کرد. اگر یادتان باشد، بعد از رحلت امام ، یکی از شاه بیت های تبلیغاتی دشمن همین بود که امام رفت، و اینها دیگر راه امام را رها کرده اند. برای اینکه همان احساس را درون ملت ها به وجود آورند، یا این را بگویند، یا بالاتر از این را ، بگویند امام کی گفته بود ما با آمریکا مذاکره نکنیم؟ کی امام چنین حرفی زده بود؟ امام همان چند روز زمان خودش را گفته بود، همان چند وقت را گفته بود. امام کی ما را نهی کرده است؟ یعنی حتی تصرف کنند در نظرات امام، تصرف کنند که در میان صدها سخنرانی و بیان قاطع و صریح ، اینطور اظهار شده است.

اولین ضربه ایی که با این کار میخواستند بزنند ، این بود که جمهوری اسلامی را از آبرود خودش ، از آن حیثیت و صلابت و قدرت و قامت استواری که در چهره ها و خاطره های ملت های مسلمان در دنیا پیدا کرده است ، ساقط کنند. ملت ایران مگر ملت کوچکی است؟ ملت کهن ریشه داری است که هزاران سال سابقه دارد. هزار و سیصد ، چهارصد سال ، بعد از اسلام ، همیشه در اوج ملت های مسلمان قرار داشته است. آن وقت این ملت، آنهم با این انقلاب، آنهم با ان حرف ها ، همه چیز را گذاشت کنار و توبه کرد؟! آمد شروع کرد با آمریکا مذاکره کردن؟! به صرف اینکه جمهوری اسلامی بگوید بله، ما مذاکره را قبول داریم، یا این را بفهماند ، یا طوری مشی کند که معلوم شود حرفی ندارد که با آمریکا مذاکره کند، این، اولین ضربه است. و بعد ، تازه شروع تحمیل هاست.

شما وقتی با کسی قهرید، وقتی با کسی حرف نمی زنید، رودربایستی هم ندارید ، در مقابل هم، هیچ حالت توقعی وجود ندارد. اما وقتی با کسی مذاکره شروع شد ، پشت میز نشیتید ، یک قهوه با هم خوردید، یک گپ دوستانه هم در کنارش با هم زدید ، در فلان محفل بین المللی نشستید و با همدیگر یک خورده درد دل کردید، بعد رودربایستی بوجود می آید. آنوقت ، اول شروع تحمیلات است. بدبختی های انقلاب های دنیا و تسلط و نفوذ آمریکا ، همانطور که عرض کردم ، از همینجا شروع شد. امروز هم آن کشورهای بیچاره ، غالبا چهره های بسیار بدی دارند. این است که روی مذاکره فشار می اورند. اصرار می کنند که ایران چرا نمی آید با ما مذاکره کند. عده ایی که آدم هایی ساده لوحند یا مرعوبند یا بی اطلاعند یا غیر سیاسی اند، در داخل خودمان این حرف ها را تکرار می کنند.
من نمی دانم می فهمند چه دارند می گویند؟!

گاهی زمزمه می کنند ، چرا اینها با آمریکا مذاکره نمی کنند؟ چرا نمی گویند؟ چرا نمی روند حرف بزنند؟ حرف زدن چه ضرری دارد؟ خیال می کنند حرف زدن دو نفر آدم معمولی است که گوشه ای بنشینند و صحبت کنند. نمی فهمند این مذاکره ای که دشمن اینقدر روی آن اصرار می کند ، چه خطرات بزرگی برای جمهوری اسلامی دارد، که من شمه ای از آنها را عرض کردم.
بنده معتقدم که تکرار این حرف ها از طرف آنها هم ، کار بدی است. من این را عرض می کنم. این نظر بنده است. بنده معتقدم برای رایج کردن یک گناه در عمل، یکی از راه هایش این است که آن گناه را در زبان ها رایج کنند. آنقدر بگویند که قبحش از بین برود.

سلام و عرض ادب دارم خدمت رهرو خانم زینب کبری س فرمانده ی جنگ نرم دشمن.
این روز رو به شما تبریک عرض می کنم?

شما قضیه فلسطین و سرنوشت شومی را که بعضی از فلسطینی ها برای خودشان و ملت فلسطین قبول کردند، ببینید. امروز این، تجربه بسیار عظیم و عبرت بزرگی است. از بس مدام در گوشه و کنار ، کسی چیزی گفت و دیگران به او تشر نزدند. مرتب گفتند چه مانع دارد که ما با اسرائیل صحبت کنیم؟ دیگر نگفتند دشمن غاصب ، نگفتند این دشمن غاصب است ، این در خانه فلسطینی ها نشسته است ، چه مذاکره ای؟! مذاکره با اون این است که بگویند فلان فلان شده ، از خانه ما برو بیرون! مذاکره با غاصب این است. مذاکره با ظالم این است که بگویند فلان فلان شده، چرا اینقدر ظلم می کنی؟! مذاکره یعنی این. والا ، مذاکره دوستانه، که بروند و بگویند و بخندند و او چیزی بگوید و این چیزی بگوید و بعد چانه بزنند، و اینکه گفته شود دیگ با غاصب این حرف ها را نداریم، چه معنی دارد؟! هیچکس هم به آن کسانیکه مرتب اسم مذاکره با اسرائیل را آوردند و آوردند و آوردند ، تشر نزد ، تا عیب و قبحش در نظرها از بین رفت و آخرش به این روز تلخ و سیاه رسید.

نکند کسانی که مرتب اسم مذاکره را اینجا و آنجا و در داخل ملت ایران می آورند، فصدشان اینها باشد! ملت ایران ، ملتی است که احتیاج به مذاکره و مراوده و ارتباط با دشمن مستکبر ندارد.
مگر شما ضعیفید؟!
مگر ملت ایران ملت کوچکی است؟!
مگر ملت ایران ، قدرت دفاع از خود را ندارد؟!
ما چه احتیاج داریم به این که به در خانه مستکبرین، مستبدین و دیکتاتورهاب بین المللی برویم؟!

این آقایانی که اسم دمکراسی را می آورند و پرچم دمکراسی را به اصطلاح و به ظاهر ، برای ملت های خودشان بلند کرده اند - همان هم دروغ است و دمکراسی واقعی در این گونه کشورها نیست - همان ها در سطح بین المللی ، یک دیکتاتوری عظیم و خونین به راه می اندازند. هر جا دلشان می خواهد وارد می شوند، هر جا دلشان می خواهد تفحص می کنند ، و متاسفانه دستگاهی هم آنجا درست شده است به عنوان ابزاری در دست اینها، یعنی سازمان ملل و شورای امنیت. چه لزومی دارد ما سراغ دیکتاتورها برویم، در مقابل آنها تعظیم کنیم و بگوییم بفرمایید با ما مذاکره کنید؟! نه آقا! این دیکتاتور ، همان دیکتاتوری است که این ملت ، آنوقت که هیچ چیز نداشت، با مشت خالی و با شعار ، او را از خانه خود بیرون کرد ، این ، همان دیکتاتور است.