?گزارش یک جشن
?سایه ی سنگین ِ حاتمی کیا بر جشنواره ی فجر

✍️دکتر حسین علیپور_بهمن 96

آنگاه که حاج کاظم سینمای ایران پشت ِ میکروفون رفت و پشت به هیأت داوران و البته رو به مردم ایستاد و با همان شجاعت ِ همیشگی شروع به صحبت هایش کرد, میشد حدس زد که روزهای سختی را پیش رو خواهد داشت.

چرا که از “جنگ” گفتن در زمانه ی “صلح” کاری بس دشوار است که جز حاتمی کیا کمتر فیلمسازی توان ِ سخن گفتن درباره ی آن را دارد.

ایستادن اقلیت در برابر اکثریت بخاطر دفاع از آرمان و عقیده, شجاعت میخواهد و نه سیاست که البته حاتمی کیا مردی شجاع ست که بنظر سیاسی نیست.

او بر روی صحنه ایستاده و نظاره بر چپ و راست میکند. به چپ مینگرد و با فیلم “گزارش یک جشن” ش به حمایت از اعتراض های 88 میپردازد و وقتی سر به راست میچرخاند “بادیگارد” را میسازد.

اما نه زمانیکه ” آژانس شیشه ای” را ساخت ادعای چپگرایی کرد و نه وقتی ” به وقت شام” را به جشنواره رساند ادعای راستگرایی.

حاتمی کیا را باید بعنوان یک بسته ی کامل دید نه یک بازه ی زمانی ِ کوتاه و تنها با یکی از فیلم هایش…

اتفاقا او برخلاف کلامش بر روی سِن که به حالت اعتراض گفت من وابسته ام, نماد ِ استقلال در سینماست.

در دوران اصلاحات فیلم ِ “به رنگ ارغوانش” 5 سال در پشت درهای ارشاد میماند و اجازه ی اکرانش نمیدهند و “گزارش یک جشن” ش 8 سال در دوران راستگراها و بعد از آن توقیف است.

اتفاقا او به هیچیک از این 2 جریان وابسته نیست , و بهمین دلیل چپ و راست با سیلی سختشان فیلم هایش را نواخته اند اما او هنوز استوار ایستاده است.

ابراهیم “دیده بانی ست مهاجر” به دنبال حفظ ِ هویت ملی خود, که گاهی ارتفاع ِ پروازش را همچون “فیلم به وقت شام” ش پَست میکند و به همین خاطر سنگش میزنند و وابسته میخوانندَش.

او درد دارد و کمک ما برای تسکین ِ دردش دیدن او بعنوان یک چهره ی فرهنگی ست و نه سیاسی. چهره ای که روزی در کنار آوینی می آموزد و روزگاری در ارتفاع پست, اصغر فرهادی در کنارش فیلم میسازد.

بنظر در پرده ای که ژست ها بر واقعیات غلبه کرده اند, بودن حاج کاظم ها آرزوست, حتی اگر از کرخه ها گذر کرده و به راین ها نرسیده باشند …

/عنوان ِ مطلب برگرفته از فیلمی توقیف شده از ابراهیم حاتمی کیا در سال 89 است./